Obiecałem, że tym razem nie będzie Battlefielda, i proszę. Ale nadal bawimy się w policjantów i złodziei
Także to jest ostatnia z moich wcześniejszych recenzji - od następnego tygodnia będą one pisane na bieżąco (jedna recenzja na tydzień - życzcie mi powodzenia). Ponownie, wszelkie dopiski będą zapisane kursywą. I proszę mi nie jęczeć, że ściana tekstu - w przyszłym tygodniu wypróbuję inny format, zobaczymy co z tego wyjdzie, a póki co BUILD THE WALL!


Czaicie? Ściana tekstu? Moja recenzja? Eh...dobra, nieważne

Payday 2 został wydany w 2013 roku przez Overkill Software (wśród których jest, jak właśnie zauważyłem,  kilku twórców Battlefielda...) na PC, Xbox 360 oraz Playstation 3, zaś 2 lata później wyszły dodatkowe wersje na Xbox One oraz Playstation 4. Tym razem program, który przyszło mi ocenić ma tylko jeden tryb gry – kooperację do 4 osób. Jeśli chcemy możemy się bawić sami, ale warto zgarnąć małą grupkę i bawić się w czwórkę. Gra zasilana jest silnikiem Diesel (nie, nie tym samochodowym), co niestety idzie odczuć – grafika jest co prawda znośna, ale nadzwyczajnie długa żywotność gry sprawia, że silnik coraz gorzej znosi wszelkie aktualizacja, zaś samo ich instalowanie potrafi niekiedy zabrać całkiem długi kawał czasu. Na szczęście na tą chwilę nie jest większy problem, ale w przyszłości może dojść do sytuacji, że gra po prostu tego wszystkiego nie wytrzyma.

No to rozpocznijmy od kampaaaaa...no tak, nie ma jej tutaj. Także jak wygląda kooperacja w Payday'u?
Wcielamy się w role Payday Gangu, grupy elitarnych złodziei (i nie tylko) z całego świata – wśród ekipy znajdziemy na przykład byłego wojskowego Chainsa, rodzeństwo z Chicago Dallasa i Houstona (ciekawe czemu mają pseudonimy po miastach z Teksasu, nie Illinois), rosyjskiego hokeisty/włamywacza Sokola czy chorwackiego ex-pracownika Interpolu Dragana. Część z nich, jak chociażby pierwsza trójka jest dostępna od razu przy zakupie gry, kilka z nich (na przykład następna dwójka) można nabyć osobno w DLC, zaś następną część poprzez dołączenie do grupy Payday na steamie. Jedna z postaci, Jacket będący crossoverem z serią Hotline Miami, można dostać poprzez zakup edycji deluxe Hotline Miami 2. W ramach ciekawostki, wśród postaci są jeszcze 3 crossovery – John Wick z filmu...”John Wick”, Bohdi z „Point Break” oraz Jimmy z „Hardcore Henry” (wszystkie postacie są darmowe). Łącznie na ta chwilę jest 16 heisterów, z czego 9 z nich jest darmowa – także mamy całkiem przyzwoitą listę.
Po napisaniu recenzji do ekipy dołączyła kolejna postać jako crossover - niejaki Scarface. Niestety, nie jest on darmowy. A szkoda.
Jako gang wykonujemy zlecenia dla różnych zleceniodawców, wśród których znajdziemy ukraińskiego gopnika Vlada, skorumpowanego Republikanina o wdzięcznym pseudonimie The Elephant, tajemniczego The Dentist granego przez Giancarlo Esposito (Gus z “Breaking Bad”) czy lidera organizacji Crime.Net Bain. Zadania jakie przyjdzie nam wykonywać są całkiem zróżnicowane – od klasycznych napadów na banki oraz opancerzone transporty, poprzez włamania do muzeum czy kasyna, zlecenia dla kartelu kończąc na skokach na najemników.Ponad połowa z ów zleceń jest dostępna za darmo dla wszystkich, niektóre z nich są dostępne jako DLC – aczkolwiek trzeba nadmienić, że aby móc grać w dodatkową zawartość, jedynie gospodarz musi mieć ów dodatek. Wybór ponownie jest duży, od poważniejszych zadań typu przechylenie wyników wyborów do...kradzieży kóz z paczkami kokainy w żołądkach. Nie żartuję.


Goat Simulator Heist. Pamiętamy.

W czasie walki przyjdzie nam się zmierzyć, oczywiście, głównie z policją. Czasem jednak zdarzy się nam walka z różnymi gangami czy organizacjami. W przypadku policji trzeba przygotować się na specjalnych przeciwników, którzy będą starali nam się utrudnić nasze zadanie jak tylko można. Wśród ekipy znajdziemy na przykład policjantów z tarczami, chodzące mięsa armatnie zwane buldożerami, swojego rodzaju boss kapitan Winters czy niesławne już cloakery, które mogą nas w przypadku naszej nieuwagi powalic w kilka sekund. Bawić się możemy na SIEDMIU poziomach trudności, a im trudniejszy poziom, tym większe życzenie śmierci.


W Payday'u fraza "Winter is coming" nabiera nowego znaczenia

Tak jak w większośći tego typu gier, tutaj również został wporowadzony system zdobywania doświadczenia oraz poziomów. Im wyższy poziom, tym mamy dostęp do większego uzbrojenia oraz otrzymujemy więcej punktów które możemy wydać na różnego rodzaju umiejętności. W temacie umiejętności, zestaw skillów które możemy nabyć jest całkiem duży, przy czym nie możemy mieć wszystkich na raz – dzięki temu każdy może dostosować swoje specjalizacje do własnego upodobania – znajdziemy tutaj typowego cichego włamywacza, mięso armatnie z najcięższym pancerzem, medyków z apteczkami czy lekko uzbrojonych strzelców polegających na unikaniu obrażeń. Dobrze to dobiera się z ekwipunkiem, który możemy ze sobą mieć. Różnego rodzaju oręż jest w stanie uzupełnić wymagania każdego. Wybór rozpoczyna się na różnego rodzaju karabinach szturmowych, poprzez lekkie karabiny maszynowe, snajperki, pistolety kończąc na łukach i kuszach. Wszystko możemy dostosować do naszych potrzeb za pomocą systemu dodatków. Ponownie, część arsenału wymaga DLC, ale za darmo wciąż mamy dostęp do ponad połowy ekwipunku. Na koniec zostają pasywne atuty zwane Perk Deckami które dają permanentne bonusy do postaci, bronie białe oraz miotane. Jak wcześniej, część z nich wymaga DLC.


Takie rzeczy tylko w Payday'u

Od strony technicznej gra sprawuje się ok. Był pewien okres w czasie którego nowe wychodzące zadania wydawały się gorzej zoptymalizowane, ale na szczęście nie stanowi to większego procenta dostępnych zleceń. Radzę jednak przygotować się na drobne problemy z netcode'm – nie ma tragedii jak w BF4, ale momentami problemów może narobić. Tak jak wcześniej wspominałem, najgorszym wrogiem obecnego silnika jest długa żywotność gry oraz ciągłę wychodzenie aktualizacji oraz DLC, gdzie może w końcu dojść do momentu, w którym to wszystko nie wytrzyma. Na szczęście na tą chwilę jest jeszcze dobrze.
A jak mowa o żywotności gry...na pewno zauważyliście, jak często padały tutaj trzy następujące po sobie litery – DLC. Trzy lata po premierze gra doczekała się PONAD TRZYDZIESTU płatnych dodatków. O ile do dobrej zabawy wystarczy sama wersja podstawowa, o tyle nie posiadanie przynajmniej częśći z tych dodatków oznacza dosyć spore utrudnienie w rozgrywce jak np. ograniczenie możliwości zdobywania dodatków do broni czy brak dostępu do niektórych broni białych i miotanych. Na szczęście, przynajmniej nie trzeba posiadać DLC żeby móc bawić się we wszystkie heisty, ale wciąż stanowi to dosyć poważny problem, i jak dla mnie prawdopodobnie jest to obecnie największy problem jaki ma ta gra. Owszem, darmowe aktualizacje też wychodzą, ale ilość płatnych dodatków jest powalająca.


Gage - jeden z głównych dostawców broni w Payday'u. Wszyscy gracze czekają na jego "Anal Assault Pack"

Pora chyba to podsumować. Payday 2, pomimo swojego wieku, nadal jest całkiem interesującą propozycją ze względu na częste aktualizacje dodające nową zawartość. Jednakże jeśli razi Cię model, który obrali developerzy, radzę tej gry unikać. Osobiście zbyt mocno mi to nie przeszkadza, a czynnik frajdy który można uzyskać z gry jest całkiem duży.

Plusy:
- przyjemna rozgrywka
- rozbudywany system umiejętności
- mnogie możliwości wyboru oręża
- w miarę unikatowe zlecenia
- aktualne wsparcie gry

Minusy:
- drobne problemy techniczne
- niektórym może się szybko znudzić
- paywall na dosyć znaczną część contentu

Ocena: 8/10 – unikaj jeśli gardisz DLC, sprawdź jeśli nie robi to dla Ciebie różnicy

Ostatnio edytowany przez Xr0zT (2017-01-26 23:01:34)