Witajcie ponownie!
Minęło trochę czasu od ostatniego wpisu w tym dziale, nie? A więc w końcu kończymy naszą trylogię recenzji i, UWAGA!, jest nowy narrator. Niestety z racji braku czasu nie będzie w tym miesiącu recenzji na głównej. Sorry, man.

Ziomaletto nie miał szczęścia - sam zobowiązał do wstawienia przynajmniej jednej recenzji na miesiąc. Marzec jednak powoli się kończył, więc musiał coś wymyśleć. W końcu jednak znalazł wolną chwilę na napisanie recenzji. Postanowił więc dokończyć trylogię recenzji albumów Death Angel, co zaczął od słów...

Death Angel - The Evil Divide

Gatunek: Thrash Metal
Data wydania: 27.05.2016r.
Wytwórnia: Nuclear Blast Records
Producent: Jason Suecof
Skład:
Mark Osegueda - wokale
Rob Castevany - gitary
Ted Aguilar - gitary
Will Caroll - perkusja
Damien Sisson - gitara basowa

No, wiecie o czym dziś będę mówił. Czy muszę po raz trzeci pisać długi, żmudny wstęp, podczas którego będę Was zanudzał? Czy muszę po raz trzeci informować Was o tym, w jakiej tonacji jest ta płyta i że podwyższyłem ją przed recenzją? Skoro nie, to przejdźmy od razu do najnowszej płyty Death Angel, o nazwie The Evil Divide.

To, o co trzeba zahaczyć w przypadku tej płyty, to zachowawczość. I nie mam tu na myśli "Fani poczują się jak w domu". Jeśli początek The Moth przywodzi Wam na myśl Son of the Morning z poprzednika, to nie jesteście sami. Przykłady można by wyliczać, ale nie w tym problem - jeśli rozbijemy The Evil Divide na czynniki pierwsze, to ma się wrażenie, że zespół zrobił po prostu kontynuację The Dream Calls For Blood. Poziom podobieństwa jest taki sam jak w przypadku ostatnich dwóch płyt Kreatora - niby dwie inne płyty, ale po przesłuchaniu wcześniejszej wiemy, czego spodziewać się po najnowszej.

Jednakże nie mówię, że The Evil Divide jest płytą złą. Zawiodła tu głównie promocja - już przed premierą znaliśmy aż 6 kawałków z 10. Przez to efektu zaskoczenia nie ma, a odkrywanie pozostałych kawałków nie sprawiło frajdy. Nie wiem, czemu w tym przypadku Nuclear Blast spierniczyło sprawę. Czy nie lepszym pomysłem byłoby udostępnienie 3 utworów i omówić wszystkie utwory w filmikach Track by Track? Ale jak ostatecznie wypada sama płyta (bez wspominania o promocyjnej otoczce)? Właściwie jeśli nie mamy wobec płyty wygórowanych oczekiwań, to mamy do czynienia z bardzo dobrym thrashowym napierdolem w stylu Death Angel.

Całość zaczyna The Moth, który tym razem zaczyna się mocnym gitarowo-perkusyjno-basowym uderzeniem, a więc na akustyczne intro w mrocznych klimatach (na co wskazuje nazwa) nie ma co liczyć. Ale z drugiej strony zespół nie cacka się ze słuchaczem i już w 20 sekundzie wrzuca przysłowiowy piąty bieg i, nie powiem, ma całkiem niezły główny riff. Sam utwór jest mieszanką średniego i szybkiego tempa, która to uwieńczona jest świetną solówką. Równie bezkompromisowymi utworami są Cause For Alarm, neo-klasyczny Breakawy (te riffy!), punkowy Hell To Pay i The Electric Cell z melodyjnymi solówkami.

Na wyróżnienie zasługuje Father of Lies, która ma najdłuższe solo na płycie. Pierwsza część jest grana w zwolnieniu, druga pojawia się w momencie, gdy zespół przyśpiesza tempo. Zupełnie jak w Dethroned z Killing Season. Natomiast najbardziej rozbudowanym jest Hatred United/United Hate, zaczynający się od niepokojącej gry gitary (która jeszcze pojawi się przed ostatnim refrenem), która przy akompaniamencie perkusji i basu w 50 sekundzie zamienia się w thrashową rozróbę. Warto odnotować, że jedną z solówek gra tu gościnnie Andreas Kisser z Sepultury. Aczkolwiek nie napalajcie się aż tak na tą współpracę.

Niestety, zarzutów mam więcej niż zachowawczość i krzywdząca polityka wydawnicza. Są to również kiepskie Lost, średnie It Can't Be This i Let The Pieces Fall, które pomimo kilku naprawdę dobrych momentów (solówki!) nie broni się i wypada blado na zakończenie płyty. Ten pierwszy kawałek jest w teorii półballadą, jednak brzmi jak kiepska mieszanka zespołów dla nastolatek w stylu Nightwish czy Within Temptation bez symfonicznej otoczki i z wokalami Marka Oseguedy. Zauważyliście może, że nic o nim jeszcze nie wspomniałem? Bowiem problem leży w tym, że na The Evil Divide wokalista oszczędza struny głosowe. Cholera wie, z jakiego powodu (może pasożyty?), jednak pamiętnych wrzasków jak w takim Relentless Revolution czy Son of the Morning nie uświadczycie.

I nie sądziłem, że kiedykolwiek to powiem, ale to reszta muzyków "robi" tą płytę. Choć powtarzam, że nie jest to słaba płyta - ale po poprzednich można było się spodziewać dalszego wzrostu jakości. A tu nie dość, że płyta jest zachowawcza, to jeszcze polityka wydawnicza Nuclear Blast zabiła oczekiwania na płytę. Szkoda. Ten album na to nie zasłużył, bo wciąż ma kilka świetnych utworów. The Evil Divide oceniam ostatecznie na...

7/10

I w ten oto sposób Ziomaletto myślał nad zakończeniem recenzji... Zaraz, już ją zakończył? Ale... Nie... A cholera, rzucam tą robotę, skoro tak mi się ludzie później odwdzięczają!

Ups, chyba trochę za szybko zakończyłem.
Słowo na koniec? Cóż, mam nadzieję, że Death Angel jeszcze nagra coś na poziomie The Dream Calls For Blood. Bo trochę szkoda by było, gdyby na tym nieli kończyć karierę...

Lista utworów:
1. The Moth
2. Cause For Blood
3. Lost
4. Father of Lies
5. Hell To Pay
6. It Can't Be This
7. Hatred United/United Hate
8. Breakawy
9. The Electric Cell
10. Let The Pieces Fall

Ostatnio edytowany przez Ziomaletto (2017-04-15 11:07:17)